همراهان عزیز که در مورد فر کردن مژه از من سوال می‌پرسید، این نوشته برای شماست.
تله روح انسان چشم انسانه و خیلی از ماها هنوز بعد از این همه مدرنیزه و پسا مدرنیزه شدن، هنوز از رو نگاه یکی، نحوه نگرشمون نسبت به اون شخص رو انتخاب می کنیم. ارتباط چشم در چشم نه تنها تو دنیای عجیب و صنعتی ما، جاش رو به فرایند ارتباطی دیگه‌ای نداده، بلکه هنوز یه فرصت مناسب برای فرار از تله‌های غیر واقعی و رسیدن به حقیقت روح انسان‌هاست. شاید برای همین باشه که تو دنیای مدرن به این پدیده هم رنگ و لعاب بزرگنمایی شده دادن و اکستنشن و کاشت مژه‌های شصت متری دلیلی باشه برای توجه به همین جذب نگاه. اما سرمه‌دان مادربزرگ کجا و اکستنشن‌های متراژ بالای امروزی کجا؟ آن یکی هر روز مژه و ابرو رو تقویت می‌کرد و سوی چشم و نفوذ نگاه رو بیشتر می‌کرد، این یکی هر روز اون چهار تا شوید مژه خودمان رو می‌کند و امان از وقتی که تصمیم بگیریم یه ماه مژه نذاریم. عمق نگاه رو ول کن که آدمیزاد خجالت می‌کشد به خواهر مادر خودش هم نگاه کند.
اما چاره چیست؟ در صف جذابیت چشم‌های شهلا و نگاه نافذ اگر جا ماندیم خیلی هم برای خیلی هامان مهم نیست. اما هر روز که مجبوریم بدون هیچ آرایش گیرایی مقنعه را بکشیم سرمان و روی همین سرمان دو تاچشم پف کرده ورقلمبیده هست، آرزو می کنیم ایکاش حداقل یه ریمل می‌شد زد.
من خودم دو سه بار مژه اکستنشن کردم و بعد تصمیم گرفتم عطایش را به لقایش ببخشم و از همان ریمل خودمان استفاده کنم. که از شما چه پنهان ویکتریا سیکرت و شنل و مک و …. همه مهمان یک هفته چشم‌های حساسیت پذیر من هستند.
در آخر بعد از سرچ‌های فراوان فر مژه رو انتخاب کردم. حسن‌های این روش:
اول این که مژه خودتان فر می‌شود و انگار از روز نخست تولد، شما با این مژه‌های تابدار به دنیا آمدید.
دوم اینکه باعث ریختن مژه نمی‌شود.
سوم اینکه ماندگاریش بسیار بیشتر از اکستنشن است و لازم نیست هر دو سه هفته تکرار شود.
چهارم اینکه امکان ندارد مثل ریمل یا اکستنشن بر اثر گذر زمان باعث حساسیت و خارش شود.